Ертеде бір көзі соқыр азаматқа атырабындағы құрбы- құрдастары ылғида «сенің соқыр деп жүрген көзің сырт көзге нұрланып, сау көзден де айрықша көрініп тұратынын білесің бе?»-деп мақтайды екен, бұл сөзге нанған әлгі азамат әр күні айнаның алдына тұрғанымен баяғы көз сол көз қалпында көреді. Күндердің бірінде көңілі ауып жүрген бір қыздан орайы келгенде көзі жәйында сұрап қалады. Жігіттің көңілін қимаған қыз миығынан күліп алады да «маған соқыр көз көрініп тұрған жоқ» дей салады. Бұны естеген азамат өзінің соқырлығы шынымеп сырт көзге білінбейтініне шындап нанып кемсініп, қорланатын жәйдан арылып «көзінің сырт көзге сау екенін» айтып басқалардың күлкісіне, келемежіне қалады. Уақыт өте ел арасындағы баласы туралы келемеж сөздерді құлағы шалған анасы байқұс ұлын шақырып алып: «әттең балам - ау, көрініп тұрған жоқ көзіңді өзің мойындамағаның ақымақтығыңғой, ал жоқты «бар» деп жүрген достарың адалдықты, шынайылықты көрмеуге тырысқан сенен ары көкірек көздері соқыр, ардан алыс адамдар екен» дейді. Және бір мысал: кезінде мектеп қабырғасында жүргенде «патшаның киімі» деген шығармамен таныспаған оқушы аз болар. Шебер - патшаны тырдай етіп «өзіңізге көрінбегенмен сырт көзге үстіңіздегі киіміңіз құлпырып, көздің жауын алады» деп ақымақ патшаны ел алдында жалаңаштап масқара еткен еді...